Ter illustratie deel ik een heel persoonlijk verhaal met je.
Mijn eigen moeder is een voorbeeld daarvan. Ik deel het hier met je en misschien herken je er wel iets in. Mijn lieve moeder was van 1934. Ze was de jongste van 8. Vier meiden en vier jongens. Ze groeide op met hard werken want leren en studeren was er niet bij. Het arbeidersgezin waarin ze opgroeide veroordeelde haar tot hetzelfde. Ze was voor een dubbeltje geboren en zou nooit een kwartje worden.
Mijn moeder was een Houttype bij uitstek, was zeer gedreven in wat ze deed en had een uitgesproken mening. Omdat ze zich niet kon ontwikkelen zoals ze diep van binnen verlangde en “veroordeeld” was tot het leven van een huisvrouw, raakte ze verbitterd. Haar talenten en mogelijkheden kon ze niet kwijt, behalve in haar aandacht en zorg voor ons als kinderen en mensen om haar heen.
Ze poetste bij oude mensen, deed vrijwilligerswerk voor de kerk, stond altijd voor iedereen klaar, maar kwam nooit tot werkelijke zelfexpressie. Haar credo was: “alles steunen en zelf omdonderen”. Haar huwelijk met mijn vader was niet goed. Ik ben opgegroeid met ruzie en woede tussen die twee, DE uiting van onvrede en ongenoegen. Mijn moeder was, voordat ze met mijn vader trouwde, verliefd op de zoon van dierenarts uit haar dorp. Naar ik heb gehoord DE grote liefde van haar leven. Maar deze liefde mocht niet bestaan, twee verschillende geloven en het verschil in klasse (vroeger in die tijd waren de dominee, de pastoor, de huisarts, de notaris en dierenarts mensen die gestudeerd hadden van “stand”) verstoorden het liefdesgeluk.
Een “gewoon” arbeidersmeisje met de zoon van de dierenarts, dat kon en mocht niet. Als je je dat even voorstelt hoe dat geweest moet zijn. Ik kan dat zelfs voelen, het meest diepe in je wordt geraakt en verstoord. Mijn moeder ontmoette mijn vader en ze trouwden. Het was een haat-liefde verhouding. Er waren momenten dat ik zag en voelde dat mijn moeder oprecht van mijn vader hield, maar de ruzies en conflicten overheersten. Er was geen fysiek geweld in mijn vroege jeugd maar wel emotioneel en verbaal geweld. We leden er allen onder. Er was geen harmonie en als mensen zijn we altijd van nature op zoek naar harmonie en geluk.
Mijn moeder belandde in rebellerend aanpassingsgedrag: altijd boos op mijn vader. Ze maakte hem verantwoordelijk voor haar ongeluk en onvrede. Zelf was ze niet in staat er uit te stappen en de regie in eigen hand te nemen. Ze paste zich in alles aan en bouwde daarmee een equivalent aan onvrede en frustratie op. Ze had een baan gewild, ze had zich willen ontwikkelen en iets willen doen met haar gaven. Ze had in de politiek gewild, want ze had een sterke mening over hoe het anders en beter kon in de maatschappij. Maar ze deed het niet…..ze miste het transformerende vermogen van de Hout energie.
Ik herinner me een gesprek met haar (een van de vele) waarin ze zei: “Als ik NU had geleefd (laat die zin even op je inwerken……) dan was ik in de politiek gegaan”. En ik zei: “waarom doe je dat niet dan?” en zij zei: “dat kan niet meer, daar is het te laat voor, mijn leven is voorbij”.
Haar onvrede was niet sterk genoeg om eruit te willen stappen. Ze verstikte zichzelf en ons gezin met haar negatieve gedrag. Alsof ze machteloos en overgeleverd was aan de situatie. Ze zag geen andere weg, geen andere keuzes. “Ik ga weg bij je vader” zei ze meerdere malen tegen mij. En hoewel ik het vreselijk had gevonden, gunde ik haar dat enorm. Om haar eigen leven te mogen leiden met misschien een andere nieuwe liefde. Ik heb er zelfs om gebeden dat ze zouden scheiden zodat de ruzies zouden eindigen. Maar ze deed het niet. Ze bleef (voor ons). Want waar moest ze heen? Hoe moest ze in die tijd in haar onderhoud voorzien?
Haar gedrag was natuurlijk voedingsbodem voor mijn gedag. Vanaf mijn vroegste jeugd ben ik in de “mediator” rol gestapt. Altijd bemiddelen tussen mijn ouders. Ze konden elkaar dagenlang doodzwijgen in een sfeer die om te snijden en explosief was. Als kind verdroeg ik het niet en deed ik het uiterste om ze steeds te verzoenen. Ik was afwisselend lief en voorkomend om geen olie op het vuur te gooien maar was ook vaak rebels en tegendraads. Vooral in mijn pubertijd, toen ik mijn moeder verantwoordelijk ging houden voor de situatie thuis. Ik deed hetzelfde als mijn moeder. Ik was nog te jong om in te zien dat ik zelf de regie over mijn leven moest voeren.
Jarenlang heb ik een moeizame relatie gehad met mijn moeder. Ontwikkelde mijn eigen Hout element zich krachtig om vooral zelf wel te doen wat ik wilde. Ik maakte wel mijn eigen keuzes en ging studeren en doen wat ik wilde. En alles lukte me. Studie, het vinden van leuke banen, de liefde van mijn leven, het ontdekken van de wereld door het maken van prachtige reizen, de latere carrière switch door het gaan studeren van Shiatsu therapie en het opzetten van mijn eigen praktijk. Alles wat ik deed en bereikte was een weerspiegeling van wat mijn moeder niet had gedaan en bereikt. En er waren jaren dat ze dat niet kon hebben. Dan zei ze: “Alles komt jou aanwaaien”. Ze zag niet hoe ontzettend hard ik ervoor had gewerkt en dat ik het uit mijn tenen haalde vaak. Jaloezie en afgunst zijn twee vormen van disbalans in het Hout element. Je ontevredenheid over je eigen leven wordt gespiegeld door het succes bij de ander. Misgunning is een voedingsbodem voor je eigen onvrede.
Mijn moeder stierf aan alvleesklierkanker (Aarde element). In mijn gevoel is de onvrede over haar leven die eindigde in bitterheid de veroorzaker geweest van een verstoorde levensenergie die pathologieën veroorzaakt en ziek maakt. Uit haar galblaas werden 15 grote galstenen verwijderd waarvan een aantal de grootte hadden van een golfbal.
Hout Energie die symbool staat voor onze eigenheid moet stromen. Ik gebruik hier het woord “moeten” omdat wanneer het niet stroomt de levensenergie blokkeert, zodat we ziek worden. Niet alleen lichamelijk, maar vooral onze geest en ziel worden “troebel”, de lever is door overbelasting niet meer in staat om de zuiveringsfunctie te vervullen. We zien en ervaren het leven alleen nog door een troebele negatieve blik.
De relatie tussen mijn moeder en mij is overigens totaal gekanteld en getransformeerd, ten positieve. In plaats van dat we beiden in hetzelfde patroon bleven doorgaan van onvrede met elkaar, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt om dit thema aan te gaan met mezelf en met mijn moeder. Het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan, waardoor ik nu ook kan begrijpen dat mijn moeder dat eerder niet deed of kon.
Ik leerde dat ook IK zelf verantwoordelijk was voor mijn eigen leven, en dat ik mijn moeder daar niet verantwoordelijk voor kon houden. Het feit dat ik opgroeide met heel veel Hout energie in negatieve zin van het woord triggerde in mij juist het vermogen om er wel uit te breken. In plaats van medelijden met mezelf te hebben verplaatste ik me in het leven van mijn moeder.
Ook al maakte ze zelf haar eigen keuzes, haar omstandigheden van opgroeien en ontwikkelen waren totaal tegenovergesteld van die van mij. Ik kreeg alle kansen en nam ze ook. Door aandacht, empathie en begrip te hebben voor haar en dat ook uit te spreken, transformeerde onze relatie – ook DE unieke kracht van het Hout element.
Mijn moeder transformeerde – een wonderschoon proces– want omdat we beiden in staat waren ons kwetsbaar op te stellen en werkelijk oog te hebben voor wat ons persoonlijk bezielde, het toe te geven en te accepteren, en te stoppen met verwijten, kon de energie tussen ons helen. De laatste twee jaren van mijn moeders leven waren onze mooiste twee jaren samen. Ze was een ander mens geworden. Ze was in acceptatie gekomen en in harmonie met zichzelf. Ze kon haar liefde tonen door het te zeggen “ik hou van jou en ik ben trots op jou” en door mij te omarmen. In mijn hele leven heb ik niet zoveel geknuffeld met mijn moeder als in die laatste twee jaar.
We hebben beiden geleerd wat het is om tot zelfexpressie te komen. Ik hou tot in der eeuwigheid van mijn moeder en kan nu ook het grote geheel zien. Zelfs dat de ruzie tussen mijn ouders in mijn jeugd een functie had. Ik ontdekte hierdoor mijn zielsmissie, namelijk dat het mijn levensdoel is om mensen tot inzicht in zichzelf te laten komen, dat ze werkelijk de kracht diep in zichzelf hebben om hun energie te transformeren ten gunste van zichzelf en de wereld om hen heen. Zonder mijn jeugd en dit hele proces was dit nooit gebeurd. Zou mijn leven er niet zo uitzien als het nu doet.
Niets gebeurt voor niks in je leven. Het is aan jou of je de lessen kunt en wilt leren of dat je verzandt in bitterheid. De keuze is aan jou, aan welke groeirichting jij je overgeeft, of dat je stagneert en depressief of bitter wordt. In dat laatste geval stopt de levensstroom en wordt het zelfdestructief.
Zoek altijd de levenskracht in jezelf en keer het om als het tegen je werkt. Wees niet bang van woede en onderdruk het niet. De transformerende kracht van woede en boosheid zijn positief. Wanneer een individu zich gekend, gezien en gehoord voelt en wordt aangemoedigd om zichzelf te zijn, is woede geen probleem. Pas als woede onderdrukt wordt keert het zich tegen de mens. Onderdrukking van woede in relatie tot zelfexpressie leidt op de lange termijn tot depressie (expressie versus depressie).
Ieder mens heeft een aangeboren levenskracht en transformatiekracht, de bron van alle leven.
Gebruik hem wijs.